نامه جمعی از زندانیان سیاسی- عقیدتی محبوس در سالن ۱۲ بند ۴ زندان گوهردشت کرج به مراجع بینالمللیجمعی از زندانیان سیاسی- عقیدتی زندان گوهردشت کرج طی نامه‌یی به مراجع بین‌المللی از جمله خانم دکتر عاصمه جهانگیر گزارشگر ویژه شورای حقوق‌بشر سازمان ملل‌متحد و سازمان عفو بین‌الملل و.. موارد نقض مکرر حداقل حقوق زندانیان سیاسی – عقیدتی را یادآور شده‌اند. متن نامه به شرح زیر است:
ما زندانیان سیاسی- عقیدتی محبوس در سالن ١٢ بند ٤ زندان رجایی شهر، به‌دنبال نقض مکرر و مداوم مفاد و مقررات ذکر شده در آیین‌نامه داخلی سازمان زندانها و کوتاهی در دادن امکانات قانونی، به‌طور جدی در معرض آسیبها و بیماریهای گوناگون و مرگ تدریجی قرار داریم:
١- با توجه به این‌که مواد ١٠٢ و ١٠٣ این آیین نامه تهیه و تأمین امکانات پزشکی و بیمارستانی و هزینه معاینه و دارو و درمان را به عهده زندان گذاشته است، اما کمبود دارو در بهداری زندان یک مشکل جدی است. در بیشتر موارد زندانی می‌بایست توسط خانواده خود و با هزینه شخصی از بیرون زندان دارو تهیه نموده و با دشواری بسیار وارد زندان کند.
نبود امکانات درمانی بهداری و ناکارآمدی کارمندان زندان و نیز به‌کارگیری پزشکان غیرمتخصص موجب تخلفات بسیار در زمینه‌های بهداشتی و درمانی گردیده و سلامت بیماران را همواره در معرض خطر قرار داده است.
بهداری زندان فاقد کادر متخصص پرستاری بوده به گونه‌ای که حتی در مواردی کارکنان بهداری از تزریق درست سرم در رگ هم عاجز بوده و یا پزشکان بهداری از تشخیص صحیح و به موقع بیماری ناتوانند. موردی بوده است که شکستگی استخوان را گرفتگی یا کوفتگی رگ عنوان کرده‌اند.
زندان فاقد اتاق عمل است. از سال ١٣٨٩ که اتاق عمل زندان به‌دلیل گسترش شایعاتی مبنی بر فروش کلیه زندانیان تعطیل شد، تا کنون جهت بازگشایی آن اقدامی صورت نگرفته است.
فضای عمومی بهداری نیز کثیف و بسیاری از اوقات آلوده به خونهای ریخته شده زندانیان مجروح است و به نظافت و ضرورتهای بهداشتی توجهی نمی‌شود.
برخورد مسئولان بهداری با مراجعین بیمار در ابتدای امر بی‌اعتنایی و در صورت وخیم بودن حال بیمار در نهایت تزریق داروی آرامش بخش برای تسکین درد می‌باشد و هیچگونه تلاشی به‌منظور معالجه واقعی و مؤثر صورت نمی‌گیرد.
در اکثر مواقع خانواده‌های زندانیان ناگزیرند با مراجعه به دادستانی و تلاش و دوندگی بسیار و طی مراحل کاغذبازیهای اداری، مجوز انتقال بیمارشان را به بیمارستانهای خارج از زندان دریافت کنند و تمامی هزینه‌های دوا و درمان را نیز شخصاً بپردازند.
در اینگونه موارد بیمار را با دست‌بند و پابند و در وضعیتی تحقیرآمیز به بیمارستان یا مرکز درمانی برده و به تخت بیمارستان زنجیر می‌کنند. مواردی هم دیده شده که با وجود مجوز بستری شدن بیمار اما با دخالت و مخالفت مسئولان زندان به یک معاینه ساده اکتفا شده و زندانی را باز گردانده‌اند. ناگفته نماند که در زندان افراد مبتلا به بیماریهای خاص نظیر هپاتیت و ایدز به تعداد قابل توجهی وجود دارند که هیچوقت معالجه موثری درباره آنان صورت نمی‌گیرد.
در اثر اینچنین روندهای درمانی ناقص و عدم رسیدگی و بی‌تفاوتی مسئولان بهداری و زندان، عزیزانی هم‌چون: زنده یاد محسن دکمه چی، شاهرخ زمانی، علی رضا کرمی خیرآبادی، منصور رادپور، افشین اسانلو و مهدی زالیه را در طی سالهای اخیر از دست داده‌ایم و تا کنون هیچ‌کس پاسخگوی این فجایع نبوده است.
٢- با توجه به این‌که ماده ١٠٨ از آیین نامه سازمان زندانها، آب سرد و گرم در حمام، دستشویی و توالت را ضروری دانسته، متأسفانه آب گرم در دستشویی و توالت نه تنها وجود ندارد که در بسیاری از ماههای سال آب حمام نیز سرد است. به علت کهنگی و مخروبه بودن ساختمان زندان و عدم تعمیرات لازم، در مواردی فاضلاب طبقات بالا از سقف بر روی زندانیان طبقات پایین می‌ریزد.
٣-درباره نقض مواد ٩٣ و ٩٥ آیین نامه که تأکید دارد غذای روزانه زندانیان یعنی صبحانه و نهار و شام ایشان باید دارای کالری و ویتامینهای لازم و کافی بوده باشد، باید گفت که غذای زندان دارای کیفیت بسیار پایینی است چه از لحاظ کیفیت مواد اولیه مانند برنج و سویایی که در واقع خوراک دام و طیور است و چه از بابت مقدار غذا که همیشه زندانیان در حالت نیمه گرسنه به‌سر می‌برند. حتی در زمانهایی استفاده از مواد فاسد در غذاها باعث مسمومیت زندانیان شده است. همچنین به‌دلیل رعایت نکردن بهداشت در آشپزخانه زندان، بارها در غذای زندانیان حشرات و جانوران ریز مشاهده شده است.
ناگفته پیداست که تنها زندانیانی که از تمکن مالی برخوردار هستند می‌توانند کمبود مواد غذایی مورد نیاز خود را با خرید از فروشگاه زندان و با قیمتهای گزاف جبران کنند.
٤- ماده ١٦٩ آیین نامه سازمان زندانها هر گونه هتک حرمت زندانی را موجب مجازات دانسته و برخورد تند، دشنام، تنبیه بدنی و امثالهم را ممنوع کرده است. اما مسئولان زندان به جهت تفتیش و بازرسی بدنی، زندانی را برهنه نموده و مورد تحقیر و توهین قرار می‌دهند که در صورت مخالفت و مقاومت زندانی، وی مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرد. برای مثال یکی از هم بندیان ما به‌نام رمضان احمد کمال به‌دلیل ضربات باتون به‌سر وی توسط پرسنل انتظامی زندان، بیش از یک هفته در کما بوده است.
متأسفانه هیچگونه راه قانونی مؤثر برای پیگیری و شکایت از این اعمال غیرانسانی در برابر زندانی دیده نمی‌شود. آقایان لقمان مرادی، رمضان احمدکمال، نامق محمودی و بسیاری دیگر که مورد ضرب و جرح قرار گرفته‌اند تا کنون هیچ نتیجه‌یی از پیگیری شکایت خود کسب نکرده‌اند.
٥-ماده ٧٠ و ٧١ مبنی بر لزوم دادن یک اتاق به محکوم و همچنین آیین نامه طبقه‌بندی و تفکیک زندانیان تأکید بر اتاق هایی به مساحت حداقل ١٠متر مربع با نور کافی نموده است. اتاق های زندان رجایی شهر عمدتاً 5 مترمربع بوده و هر کدام ٣ تا ٥ زندانی را در خود جای داده است. اتاقها به‌دلیل مسدود شدن پنجره هایشان با آجر و ورقه‌های فلزی فاقد نور کافی و گردش هوای آزاد هستند که عامل اصلی بیماریهای پوستی و تنفسی همین محدودیت هاست. همچنین ساعتهای نامناسب و محدود هواخوری نیز عامل دیگری برای نارسایی‌های قلبی و تنفسی است.
٦- سالن ١٢ فاقد تلفن‌خانه است. عدم دسترسی ما به تلفن در حالیکه است که زندانیان جرایم قتل و آدم ربایی و سرقت بدون هیچگونه محدودیتی در طول شبانه از تلفن‌خانه استفاده می‌کنند.
این محدودیتها و نارسایی‌ها و کمبودها و بی‌قانونی ها... به‌خصوص عدم رسیدگی پزشکی از طرف مسئولان زندان و بهداری، وضعیت مخاطره آمیزی برای تمام زندانیان به‌ویژه افراد مسن و بیمار هم‌چون کریم عزیز معروف، جمال‌الدین خانجانی، فرهاد اقبالی، عمر فقی پور، اصغر قطان و فرهاد فهندژ فراهم آورده است.
جمعی از زندانیان سیاسی زندان رجایی شهر
مهر ماه 1395
آری،
میهنی می سازیم
که در آن وسعت خورشید به اندازه چشمان سحرخیزان است
با ما در کانال تلگرام میهنی میسازیم همراه شوید
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر